Ik krijg buikpijn bij het idee dat Pepijn straks 4 is en daarmee zijn wereld steeds groter wordt. Ik troost me nog enigzins met de gedachte dat hij dan nog niet leerplichtig is en ik hem ook best nog een jaartje thuis kan laten om heel veel van hem te genieten. Ik kan nu zelfs al een beetje lezen en schrijven! Laatst schreef hij pop en vos, nu leest hij zinnen als "ik ben een wolf en woon in het bos"....straks leest hij nog dat moeders ook maar moeders zijn en snik snik wordt hij verliefd en al dat soort narigheid. Was de wereld maar zo simpel als in sprookjes.
Ik heb veel bewondering voor je zeg! 
  

 

 

Lieve Pepijn,

 

Je bent nu 3 jaar en een maandje oud. En nog steeds zo’n ontzettend lieve en zorgzame jongen! We hebben op dit moment, als mama moet werken, een oppas aan huis, Gerrie. Zij was verbaasd van hoe vreselijk lief en zorgzaam en verantwoordelijk jij bent. Wanneer Noortje huilt, spring jij op om haar een speentje te geven. Als Kiki op haar knietjes valt, dan moet jij daar kusjes op geven. Mijn hartje doet vaak een beetje zeer als ik zie hoe vreselijk lief je bent. O lieverd, wat zou ik graag willen dat de hele wereld zo was. En daarnaast merk ik ook dat de tijd vliegt en dat ik een beetje bang ben dat je later niet meer zoals nu op mijn schoot kruipt om eindeloos verhalen te horen. Want verhalen, daar ben je dol op! Verhalen over krokodillen, politie, heksen, slakken, het maakt je niet uit! Sommigen zijn echt, anderen verzonnen, en er zitten ook sprookjes bij. De verhalen wil je keer op keer horen, minstens 20 keer per dag. “Mama, nog een keer vertellen van de krokodil en politie”. Ik vertel je dan altijd nog een keer hoe het verhaal is gegaan en krijg al fantasieën om zelf maar kinderboeken te gaan schrijven, want per dag ben ik er urenmee bezig (vertellen dan).

Verder vind je het klussen nog steeds 1 groot hobby. Maar ook koken, theekransjes houden, winkeltje spelen, is een groot succesnummer. Je bakt hele taarten (in de zandbak), zetthee en vervolgens moeten we allemaal op visite komen.

Orde, daar hou je van. Als iets schreef staat, zet jij het recht. Boeken moeten op de juiste grote in de kast staan. Je houdt van orde, en zorgt daar ook voor.

Eten, dat vind je wat minder. Groenten (bonen) en vlees vind je geweldig, maar die vervelende aardappels die gooi je liever in de sloot (maar heel braaf eet je er altijd eentje op, want dat moet van mij). Na een paar flinke happen zit je buik naar eigen zeggen al vol, en daar doen wij dan niet moeilijk meer over. De een eet meer dan een ander. En het belangrijkste vind ik dat het gezellig blijft aan tafel.

 

Je gaat nu 2 ochtenden naar de peuterschool. Vaak word je gebracht en gehaald door Rita, de moeder van Luca en onze buurvrouw. Ik vind het lastig dat ik je zelf niet kan brengen, maar op die dagen werk ik nou net. School vond je eerst vreselijk. Dikke tranen liet je toen ik je daar achter liet, en wanneer ik je ophaalde (met mijn hoogzwangere buik destijds, ik had toen verlof dus de eerste 4 maanden van je peuterschool heb ik je gewoon gebracht hoor) en vroeg aan je “hoe was school” kreeg ik een heel boos antwoord “STOM!”. Gelukkig vind je het nu fantastisch en baal je ervan wanneer het vakantie is.